BEN DE İNSANIM
Bir gün seninle el ele yürüme hayalim var.
Ne tenimin rengi ne de gözlerimin şekli,
Kaçınmıyor bunu söylemekten,
Ne de olsa ben de insanım.
Açlık hissediyorum,
Susuzluk hissediyorum,
Acı hissediyorum,
Üzülüyorum ve yağmurda yürümekten keyif alıyorum.
Yanaklarımdan akan gözyaşları…
Onları diğer insanlarda da görüyorum.
Biliyor musun hafif esen rüzgarı,
Ben de hissediyorum.
Peki tüm bunlara rağmen,
Kim bu yüksek kuleleri inşa eden?
İçim kan ağlarken, niye sizin bu gülümsemeniz?
Yoksa anlayabilmek mi bu kadar zor olan?
Nerede olursak olalım,
Ne yaparsak yapalım,
Tanrı’nın çocukları değil miyiz hepimiz?
Herkes gibi görmek o kadar zor mu?
Afrika’nın en ücra köşesinde,
Dikmek için insanlığın bayrağını,
Kardeşliğin ırkında savaşıyorum.
Çünkü, ben de insanım.
