GÜNEŞE Mİ YÜRÜMELİ YOKSA KARANLIĞA MI KÜFRETMELİ?

GÜNEŞE Mİ YÜRÜMELİ YOKSA KARANLIĞA MI KÜFRETMELİ?

Okuduğumuz bir yazı veya izlediğimiz bir video hayattaki yaşam amacımızı bize sorgulatabiliyor. Bu sorgulardan birisini bundan 2 yıl önce yaşamıştım. Dün akşam saatlerinde aynı sorguyu tekrardan yaşadım. Nasıl mı?

2 yıl önce karanlık, soğuk ve keskin rüzgârlı bir Ankara gecesinde Ahmet Şerif İZGÖREN’in “Avcumdaki Kelebek” adlı seminerine YouTube üzerinden denk gelmiştim. Seminerin ismi dikkatimi çekmiş ve hemen videoyu açmıştım. Bir saat uzunluğunda olan videoyu notlar alarak ve durdurup dakikalarca düşünerek izlemiştim. İzlemek işin en basitiydi aslında. İzledikten sonra aklıma onlarca soru geliyor. Bu soruları cevaplandırmak bazen saatlerimi bazen de günlerimi alıyordu. Dinlediklerimi çevreme anlatıyor, onlara aklıma takılan soruları soruyor ve beyin fırtınası yaparak bu soruların cevaplarını arıyordum. Mübalağa etmeden söyleyebilirim ki bu durum haftalarca devam etti. Geldiğim noktada hayat amacımın ne olduğunu bulmuş ve amaç uğrunda hayatı daha bilinçli bir şekilde yaşamaya başlamıştım. Ta ki hayatın akışı beni içerisine alana kadar. Hayatın akış hızına yetişmeye çalışırken hayat amacımdan sapmış ve çıkmaz sokaklara girmiştim. Zihnim benimle dalga mı geçiyordu yoksa gerçekten izlediğim ve kendime sorduğum şeyleri hatırlamıyor muydum? Unutkanlık mıydı? Yoksa hatırlayamamak mıydı bu? İkisinin de aynı şey olmadığını biliyordum. Ama bu sorunun cevabını vermekte oldukça zorlanıyordum. Bir güneş doğar ve batar. Siz o güneşin ne zaman doğduğunu, ne için doğduğunu hatırlayamazsınız. İşte benim için de böyle olmuştu. Bu durum ne zaman sona erecekti?

11/08/2020 tarihinde sıcak ama terletmeyen bir yaz günü Ankara’da ofisteydim. YouTube’u açıp bir şeyler izlemek istediğimde karşıma aynı video çıkmıştı. Bu bir tesadüf müydü? Yoksa kaderin bir cilvesi mi? Bu sorunun cevabını da bilmiyorum. Videoyu ilk kez izliyormuşçasına heyecanla açtım. Videoyu izlemeye başladım.

Videoyu izlerken bir yandan da sağ tarafımda bulunan üzeri bazı bilgiler ile dolu A4 boyutundaki kâğıda notlar almaya başlamıştım. İlk izleyişimde aklıma gelen sorular tekrardan canlanmaya başlıyor ve bu beni hiç olmadığım kadar mutlu ediyordu. Bir saat uzunluğunda olan video hiç bitmesin istiyordum. A4 kağıdının her bir köşesini videoyu izlerken doldurdum. Video bittiği zaman çalışma masamdan kalkıp kendime bir bardak çay koydum. Masanın başına tekrardan geldiğimde kendime sadece bir soru sorduğumu ve sorduğum soruyu düşünmeye başladığımı hatırladım. Bu soru neydi?

HAYAT AMACIM NEDİR?

Bir insanın hayattaki amacı ne olabilirdi? Çok para kazanmak, makam sahibi olmak, ünlü olmak, geç ölmek, rahat bir yaşam sürmek, başarılı olmak, fakülteyi bitirmek, istediğin mesleğe sahip olmak…

Hayattaki amacımız yukarıda yazdıklarım ve onlara benzer şeyler olmamalıydı. Bu hayattaki amacımız değil, olsa olsa hedeflerimiz olurdu. Bir insanın amacı; ölene kadar o amacın peşinde koşacağı bir şey olmalıydı. Bu amaç her ne yapılırsa yapılsın hiçbir zaman tükenmemeliydi. Çünkü amaç yerine getirildiğinde artık amaçsız bir şekilde yaşam sürme vakti gelmiş olacaktı. Hayali, soyut bir amaç mı belirlemek gerekiyordu bu amacın tükenmemesi için yoksa ulaşılmaz bir amaç mı belirlememiz gerekiyordu? Sorular yeni soruları doğuruyor, karışık olan zihnim karmakarışık bir hale bürünüyordu. Çayımdan son yudumu alıp bardağın dibini gördüğüme göre epey bir vakit geçmişti. Ben ise geçen bu vaktin asla farkında değildim.

Masadan kalktım, bardağı mutfak tezgahına bıraktım, buzdolabını açıp içerisine boş boş baktıktan sonra geri kapattım. Masanın başına geldim ve kâğıda şunları yazdım.

“Ya karanlığa küfredersiniz ya da güneşe yürürsünüz.”

Ahmet Şerif İZGÖREN, Avucumdaki Kelebek seminerinden

Ben karanlığa küfredenlerden değil, güneşe yürüyenlerden olacağım.

Söz veriyorum.